شعری از شاعر جوان طلبه نور آبادی عادل چراغیان

 امروز روزی است که روسری ها عقب است

حالا خدا هم از دیدن این ها معذب است

دیگر چه گویم از شرح بدی های روزگار 

چادر کنار رفته که موها مرتب است

آقا بیا که طاقت مانیز طاق شد 

دعای مرگ ذکر نمازم به هرشب است

آقا بیا که چادر زهرا نمانده است

چادر که هیچ روسری هم عقب است

در زیر عینک دودی نشانه ای است 

مدلول گریه های شبانگاه زینب است.